นั่งมองนาฬิกาและเข็มเวลาที่เดินช้าๆ
อยากให้ผ่านเวลาค่ำคืนนี้ไปจนเห็นตะวัน
ปวดร้าวเท่าไรกับคืนที่ไม่มีกัน มีแต่ฉัน
กับหัวใจที่แผ่วลงทุกที
หยุดแล้วนาฬิกาของเรามันคงไม่เดิน
ปล่อยให้ฉันเผชิญค่ำคืนที่แสนอ้างว้างเดียวดาย
ยิ่งไขว่คว้าเท่าไร ก็ยิ่งทำให้ใจมันทรมาน
เหนื่อยกับการทนคำว่ารอ
ต้องเจ็บสักเท่าไร กับเข็มเวลาที่มันไม่เดิน
ทุกอย่างหยุดนิ่งไป ก็ไม่มีอีกแล้วนาทีของเรา
ทนอยู่กับน้ำตาและหัวใจที่ด้านชาขึ้นทุกวัน
และก็คงไม่มีแล้ว วินาทีนั้น วินาทีที่ฉันจะได้พบเจอเธออีกสักที
ผ่านไปนานเพียงใด ใจฉันนั้นยังไม่ชิน
ที่เธอทิ้งคนๆนี้และไม่เคยมองหันมา
มันทรมาน กับการรอคนที่ไม่เคยเห็นค่า
หมดแล้วเวลาที่เหลือของเรา
ต้องเจ็บสักเท่าไร กับเข็มเวลาที่มันไม่เดิน
ทุกอย่างหยุดนิ่งไป ก็ไม่มีอีกแล้วนาทีของเรา
ทนอยู่กับน้ำตาและหัวใจที่ด้านชาขึ้นทุกวัน
และก็คงไม่มีแล้ว วินาทีนั้น วินาทีที่ฉันจะได้พบเจอเธออีกสักที
ต้องเจ็บสักเท่าไร กับเข็มเวลาที่มันไม่เดิน
ทุกอย่างหยุดนิ่งไป ก็ไม่มีอีกแล้วนาทีของเรา
ทนอยู่กับน้ำตาและหัวใจที่ด้านชาขึ้นทุกวัน
และก็คงไม่มีแล้ว วินาทีนั้น วินาทีที่ฉันจะได้พบเจอเธออีกสักที